In juni werd ik gebeld door Otto Koedijk. Of ik een omslag voor een boek wilde maken. Het zou een boek zijn met interviews, door Marije geschreven over mensen, werken en liefde. Ik ben altijd in voor liefde dus ik zei meteen ja. En maakte een omslag, die inmiddels is omgezet en gevormd tot de voorkant van een boek. En het boek wordt as zaterdag ‘geopend’ door een echte burgemeester. Meer informatie via onderstaande link.
China. En dan op een hoogte van meer dan 4000 meter. We bevonden ons nog net niet in Tibet, maar wel in de streek waar van oudsher Tibetanen wonen. Overal om ons heen lucht en uitgestrekte lege berglandschappen. Adembenemend. Her en der gebedsvlaggen, stupa’s, en dan weer helemaal niets. behalve een lichtgrijze lucht, stenen en mossige grond. Op bergwanden zijn met stenen spreuken en gebeden geschreven die van tientallen kilometers afstand te lezen zijn.En kom je in dat landschap, dat zindert door de werking van het licht, iemand tegen dan zijn het mensen met dieprode sieraden van koraal en zilver, felgekleurde schorten over geborduurde rokken, het haar als sieraden in enorme roze doeken gewikkeld. Mannen en vrouwen zijn imponerend in hun aanwezigheid. Een hele krachtige schoonheid. De trots van mensen wier rechten steeds meer afbrokkelen. Die onderdrukt en geplaagd worden door een regering die hen niet wil begrijpen. En, dacht ik regelmatig, ook niet in staat is om te begrijpen. Tibetanden zijn mensen die leven vanuit hun hart. Onze Chinese gidse zei op een goed moment: ‘voor deze mensen is geld niet zo belangrijk, maar gezondheid en familie wel’.Het verschil tussen beide volkeren werd daardoor helder geïllustreerd. Ze vergat het meest essentiïele, het boedhisme.
Ik kon niet anders toen ik thuiskwam. De beelden wilden niet van mijn netvlies. Met het gevaar voor romantiseren heb ik meer willen maken dan gekleurde rokken. Maar juist een mens , een dijk van een wijf, een volk, een wezen.
Voor wie naar de AAF gaat, zoek de tien verschillen tussen deze foto en het schilderij…..Galerie Meander presenteert een aantal werken.
Dit werk vind ik een van de betere Pipilotti’s. Mijn lief wilde naar Rotterdam en ik ging graag mee. Schoenen uit en dan dwalen, liggen , kijken en ondergaan. Compleet van de sokken waren we allebei, erna. Niet gelukzalig. Zoals beloofd. Maar een beetje week, een beetje aan koffie toe. Weird. Ja ook. Niet slecht, zeker niet. Het was heerlijk op kousevoeten door de belevenisruimten te touren. En kijken naar haar beelden was alsof ik binnen werd gezogen in een supervrouwelijke kijk/ belevenis/ manier van denken. Erotiek werd geen sex. Een constant inzoomen en uitzoomen, langzamer dan een ademhaling. Sensaties opgegeten en weer uitgespuwd te worden. Vruchten die geplet worden tussen huid en boom, venijnige toevoeginkjes in een paradijselijk aandoende wereld. En dan steeds een muziekje waar ik toch een beetje draaierig van werd.
Restaurant Gusto, erna, was pas echt paradijselijk !
Het regende ineens. En hard ook. Er waren nog drie lege kwartieren voor het Picasso Museum zou openen en ik dook een kerk in. De Santa Maria del la Mar. Hoewel er gaten in het plafond zaten en het donker, heel donker was in de kerk was het er eigenlijk best gezellig. Gotisch, las ik, vroeg Gotisch. twaalfhonderdzoveel. Achterin oefende een clubje op een lied en er was een tafel waar een mevrouw allerlei maten kaarsen verkocht om bij de nissen te plaatsen. Die kaarsen bleken de verlichting van de kerk op de vroege ochtend. Langzaam wenden mijn ogen aan het schemerige licht en ik liep langs de nissen. En wat een verassing in die nissen : Maria, Anna, Theresa, Magdalena, een overweldigende aanwezigheid van vrouwelijke archetypes. Ieder haar eigen huisje, ieder haar eigen tafeltje met kaarsjes. Het werd een heel fijn anderhalf uur.
Daarna Picasso wat weer een heel ander verhaal maar toch ook weer heel verassend speels en gedurfd en gewaagd en brutaal en aanstekelijk was.
De verkondiging aan de heilige Anna is een fresco van Giotto dat zijn gelijke niet kent. (Giotto di Bondone (1267-1337), Scrovegnikapel in Padova). Een engel wringt zich door een raampje in de muur en Anna, al wat ouder, ziet het een beetje aan en is bereid de engel te geloven terwijl een dienstmeid, nieuwsgierig naar wat daarbinnen gebeurt het liefst alles zou willen zien -terwijl zij ‘garen spint’-. Waardoor wij weer in een gekke positie komen te staan omdat wij Anna en de engel wel mogen zien.
Eerst was er de vrouwenfiguur. De boom. Het schaaltje. Toen was er de kleur van de jurk en de groene kleur van de achtergrond. En niet zo heel veel later werd ze Anna. Gewoon Anna. Die het ook allemaal niet zo goed meer weet maar die wel bereid is naar een vogel te luisteren.
Ik wil nog iets met de spinster…
In Berlijn bezochten we de tentoonstelling ‘History will repeat itself’ in het KW. Tussen heel veel goed werk stuitten we op ‘ Moby Dick’, een korte film gemaakt door Guy Ben Ner en zijn dochter-6 jaar oud-. Tussen het veel zwaardere werk was de speelsheid opvallend en een verademing: in zijn keuken gedraaid, met gebruik van aanrecht als boot en veel grappige vondsten en verwijzingen naar slap-sticks. De film bracht me rechtstreeks terug in de tijd van kleine kinderen , maar dan met immense bewondering voor Ben Ner die die wereld ook werkelijk ingaat en uitvergroot. Meedoet. Vorm geeft. Lol heeft. -Favoriet : de scéne aan tafel met het schuivende bord -die van hem ook hoorde ik vanavond.
Want vanavond was hij te gast in Utrecht -Impaktavonden in theater het Hoogt- waar we een overzicht van zijn films voorgeschoteld kregen –
en een interview met hem over de films en vooral zijn nieuwste film ‘Stealing Beauty’ – die hij met zijn kinderen -nu zeven en dertien- opgenomen heeft in 6 Ikea vestigingen. Als een scéne breekt dan is dat, vertelde hij, omdat hij heeft moeten verkassen naar een andere vestiging. Hij werd steeds gevraagd op te houden met filmen. -Hoewel Ikea nadrukkelijk uitnodigt je thuis te voelen, voegde hij serieus toe. Leuke man- Ik heb een duitse, een israëlische en een engelstalige Ikea kunnen onderscheiden.
Het is briljant.
De film is op Youtube te zien en ik heb geprobeerd hem hieronder mooi te plaatsen, maar het is mislukt. Hij neemt ongeveer 8 minuten tijd, misschien 10. Je hoeft alleen maar te klikken:
http://nl.youtube.com/watch?v=q8ygeihSPlk
Piet Sebens verplettert niet maar laat wel heel veel aandacht en liefde zien in zijn schilderwerk. Hij laat een ‘fijn aroma’ achter. Ik acht hem hoog. Hij laat binnen zeer strenge kaders zoveel ruimte zien. Niemand anders kon er ook maar aan tippen, op de realistenbeurs.
http://www.collectieharms-rolde.nl/harms.nsf/collectie/Sebens?opendocument