Sophie

Sophie betekent wijsheid. Maar deze wijsheid lijkt dienend te zijn, en praktisch van aard. Een ding is van meet af aan duidelijk: Sophie voedt de vogels. En op haar schoot wiebelt een bordje met vogelvoer. Om haar heen voor alle vogels die het nodig hebben: drink en voerbakjes.
nr 1

Het zoeken gebeurt aanvankelijk erg rond haar lichaam: waar andere werken steeds vrij eenvoudig blijven dwingt iets me de jurk behoorlijk ingewikkeld te maken: ruiten -de basis, als een gewoon patroon van een alledaagse jurk. Zijzelf draagt een licht punt in haarzelf. Niet vanuit haar bekken, maar rond haar hart is zij heel licht.
Haar armen zijn nog niet in de juiste houding te treffen. Ik sta veel gebaren te maken deze dag. Hoe voel ik het gebaar van deze vrouw naar haar omgeving? Ik kom bij een vrij licht gebaar: een meebewegen met het vliegen van vogels, terwijl zij de rustende kracht is te midden van de omgeving.
kleur-ogen

En terwijl ik bezig ben vormt zich haar omgeving: buiten, bij bomen, als omhulling, steun, aanwezigheid.
met-omgeving

Pipilotti Rist

Aujourd’hui

Dit werk vind ik een van de betere Pipilotti’s. Mijn lief wilde naar Rotterdam en ik ging graag mee. Schoenen uit en dan dwalen, liggen , kijken en ondergaan. Compleet van de sokken waren we allebei, erna. Niet gelukzalig. Zoals beloofd. Maar een beetje week, een beetje aan koffie toe. Weird. Ja ook. Niet slecht, zeker niet. Het was heerlijk op kousevoeten door de belevenisruimten te touren. En kijken naar haar beelden was alsof ik binnen werd gezogen in een supervrouwelijke kijk/ belevenis/ manier van denken. Erotiek werd geen sex. Een constant inzoomen en uitzoomen, langzamer dan een ademhaling. Sensaties opgegeten en weer uitgespuwd te worden. Vruchten die geplet worden tussen huid en boom, venijnige toevoeginkjes in een paradijselijk aandoende wereld. En dan steeds een muziekje waar ik toch een beetje draaierig van werd.
Restaurant Gusto, erna, was pas echt paradijselijk !

Er zal prachtig uitzicht zijn

boomhutje

Mijn weblog is gehackt geweest. Heel erg gehackt, vertelde Hilda me. Daarom zijn alle comments’ off. Daarom zijn er rare tekens achtergebleven in de teksten. Ik ga ze ooit verbeteren, maar niet vandaag. Eigen werk eerst.

De doornenstruik is het atelier uitgesleept. Het werd een onbereikbaar ideaal, dit schilderij. Aan de andere kant van de stroom.  Want wat is het toch: de juiste insteek voor een werk?  Er hoort lucht in te zitten, en een beweging die vasthoudt en tegelijkertijd loslaat.  Zit ik vast: dan direct mijn werk ook en ik sta voor een onverbiddelijke spiegel. Niet leuk hoor. Nu staat er een werk in de hoek van mijn atelier met een mooie witte laag over de voorstelling. O.K., sta daar maar een beetje, denk ik  wraakzuchtig.

Om dan maar iets constructief te doen: de eerste geweldig mooie dag een lange wandeling met als eindpunt Kasteel Nijenhuis. Er heerste een zeer gemoedelijke stemming: suppoosten liepen met emmertjes sop rond om de beelden  wat op te fleuren en we waren niet te beroerd om een handje toe te steken.

Toen zag ik dit boomhutje. En ik werd helemaal verliefd. geen idee wie het gemaakt heeft, ik heb alleen nog maar naar boven gekeken. Een hutje met zelfs haakjes om de ramen te sluiten maar waar geen groot mens in zou kunnen en vermoedleijk ook geen kind. Maar er is een ladder. Er is een weg. Mooier nog zijn de zweedse kleuren van het hutje.

Er komen snel bladeren aan de bomen, dacht ik, er zal prachtig uitzicht zijn.

Scroll to top