Oogsten

Oogsten. Na jaren.
Nu precies een jaar geleden ging ik onder het mes. Er werden twee veertjes uit mijn eileiders gehaald. Deze veertjes hebben er 12 jaar gezeten. Ze bevatten nikkel. En nikkel, zo weten we nu, erodeert. Steeds meer deeltjes nikkel kwamen in mijn bloed, en ja, dat was het dus.
Essure. Zo heten ze. En Bayer heeft ze in de markt gezet. Wereldwijd.
Een ideale vorm van sterilisatie.
Pijnloos en snel gedaan.

Twaalf jaren duizelig, moe, angstig, hoofdpijn, ontstekingen, slechte weerstand.
Ze zijn er dus uit. Ik kan weer dingen doen.
Het ontgiften duurde nog wel even, maar het is gebeurd.

Laten we gaan oogsten wat ooit gezaaid is.

Francis Kilian
Oogst 1 | Olieverf op linnen | 0.50 x 0.40 m. | 2022

Ik woon nu in Nijmegen

Het is gelukt. We zijn over. De spullen zijn ingepakt, vervoerd, opgeslagen en zo’n beetje uitgepakt. De boekenkast staat weer vol. Wat een weelde.

We hebben geverfd, geboend, geregeld (vergeet dit punt niet, manmanman, wat hebben we geregeld de laatste maanden) ontdekt, heen en weer gesleept met spullen, bij wijlen ons tussen de dozen bezat, en zo stilletje som ons heen gekeken.

We zijn over. Ik loop door straten die me van vroeger bekend zijn, ik kom hier immers vandaan. Maar alles is anders. Anders dan mijn wereld in Meppel was.
s’ Ochtends als ik wandel zie ik een ander landschap. Ik merk hoe het in mij is blijven leven, de stad.

Het maakt me blij.

Dus op een zondagmiddag rijden we op naar de Pont, waar het werk van Ann veronica Janssens te zien is. Mark maakte een filmpje terwijl ik keek. Ik weet nog hoe ik stond te kijken: de beweging en de kleuren kwamen naar me toe en trokken zich terug. Alsof ik op een kermis stond zonder geluid. Een paar jaar geleden was het ondenkbaar dat ik dit geweld zou kunnen verdragen. En kijk nu: Alleen zien en ervaren. Die stlte ervaren tijdens het kijken was zo fijn. Een feest.

Díe stilte, die wil ik graag terug in mijn nieuwe werk.

Love comes….

Het was een onverwachte plek, waar ik deze bus tegen kwam. En de tekst die erop stond. Er was avondzon, we zaten op een terras voor het weekmenu van de Ni Muser (café in Trondheim, pal naast het Museum. Zo onverwacht kon het toch niet zijn). Ik was geraakt.

Ik was geraakt door de boodschap, het moment de belofte die eruit sprak. Het maakte me gelukkig. Juist door de krassen, het onvoorzichtige rijgedrag van de chauffeur, het verleden van de bus. Het maakte niet uit. Ze was in zichzelf, de boodschap.

Monika Wancke RIP

Ik weet het moment nog goed. 18 januari 1998. Het was iets na 14 uur. Ik was op weg naar de stad. Ik was nog even bij Monika om de laatste dingen over te dragen. Twee dagen erna zou ik op de boot stappen terug naar Nederland. En wat doe je als je verhuist naar het continent (zo heette Europa in Trondheim)? Nee, we beloofden geen eeuwige trouw, geen brieven geen faxen, geen contact. Het leven zou ons verder opslurpen. We hadden prachtige jaren gehad maar stonden allebei op het punt verder te gaan met ons leven. Onafhankelijk van elkaar hadden we een foto ingepakt van onszelf voor de ander. Dat was het. Een eeuwig afscheid. Haar foto staat sindsdien in mijn atelier.

Vijf jaar lang zij aan zij gewerkt aan de Kunstschool op Rotvoll. Ze had zonder nadenken ‘ja’ gezegd toen ik haar vroeg en tot het laatste moment werkten we samen. ‘Kompis’, dat waren we. In vrijheid en zonder verwachtingen. Zo totaal verschillend van elkaar. Zo genereus als Monika in alles, met al haar humor, met al haar gekke en tegelijk krachtige stijl van aanwezig én kwetsbaar zijn. Ik bewonderde die kracht en de gekheid.

Het beste wat we gedaan hadden samen, vonden we, waren de reuzezeilen die we schilderde voor de Cutty Sark in Trondheim. Drie weken lang stonden we te werken buiten, met spuitbussen vol kleuren, kwasten van minstens 10 cm breed en houtskool aan stokken getapet. Het was prachtig weer. Monika in bikini. Ik in korte broek. Bij het ophangen van de reuzezeilen waren onze handen en voeten vol verf, we zaten er totaal doorheen, maar wat een kick om ze te zien hangen op de grote schepen die aangemeerd lagen. We vierden het ieder op eigen wijze: Monika nam elke uitnodiging aan en feeste een hele week aan de kade. Ik kwam af en toe om te kijken.  Dan dronken we een koffie of een biertje samen en keken naar het wapperen en de transparantie van de kleuren. We waren even gelukkig met het resultaat.

Wij konden iets samen. Het werkte.

Een paar jaar geleden hoorde ik dat ze kanker had. Ik schreef haar dat ze dicht bij me was in gedachten, terug in de tijd. Ik liep door de gangen van de kunstschool en ik hoorde haar lach. ‘Ik heb je vaak veel gemist’ schreef ze terug. Mijn antwoord heeft ze nooit meer geopend.

O Monika. Als iemand me geleerd heeft te geloven in mezelf. Als iemand me de waarheid kon zeggen en tegelijk zoveel liefde kon tonen, als iemand steeds op zoek naar nieuwe avonturen steeds nieuwe invallen had, dan was jij het wel. Sinds zaterdag ben ik weer bij je. Heel dicht bij. Donderdag neem ik het vliegtuig om je de laatste eer te bewijzen. Wederom zonder verwachting, maar met een vol hart.

nu in de zomer

 

atelierfoto

Nu in de zomer met die fijne lange avonden neem ik afscheid van mijn atelier.

Het gaat de laatste zomer worden hier, als er niets iets heel erg geks gaat gebeuren. We gaan verhuizen naar een ander huis. Dit grote atelier gaan we achter laten.

Het licht schijnt door de lichtkoepels naar binnen, de tour de france staat aan. Er schijnen ergens mannen zich totaal in de rode vlekken te rijden daar in Frankrijk. Ik ben bezig met een soort van slow painting om de achtergrond ietsje groener, de uitdrukking net ietsje beter en de beweging net iets onzekerder te maken.

Ik geniet ervan.

Scroll to top