Het regende ineens. En hard ook. Er waren nog drie lege kwartieren voor het Picasso Museum zou openen en ik dook een kerk in. De Santa Maria del la Mar. Hoewel er gaten in het plafond zaten en het donker, heel donker was in de kerk was het er eigenlijk best gezellig. Gotisch, las ik, vroeg Gotisch. twaalfhonderdzoveel. Achterin oefende een clubje op een lied en er was een tafel waar een mevrouw allerlei maten kaarsen verkocht om bij de nissen te plaatsen. Die kaarsen bleken de verlichting van de kerk op de vroege ochtend. Langzaam wenden mijn ogen aan het schemerige licht en ik liep langs de nissen. En wat een verassing in die nissen : Maria, Anna, Theresa, Magdalena, een overweldigende aanwezigheid van vrouwelijke archetypes. Ieder haar eigen huisje, ieder haar eigen tafeltje met kaarsjes. Het werd een heel fijn anderhalf uur.
Daarna Picasso wat weer een heel ander verhaal maar toch ook weer heel verassend speels en gedurfd en gewaagd en brutaal en aanstekelijk was.