Nog steeds Sophie

Een collega mailde me of ik , áls ik ging die dag, alsjeblieft nog zo’n leuk tasje van de kunst RAI  – ik vergeet steeds hoe het nu heet , vast iets met Art,  maar het was altijd de KunstRAI  dus ik blijf het zo noemen- wilde meenemen. Ik ging niet naar de RAI. Zaterdag niet, zondag niet, maandag was ik ook weer vroeg uit de veren en zat ik in mijn atelier voor mijn ezel. -Dat is niet zo’n rustig beeld als je ervan zou krijgen: ik was in de fase dat het doek erop en eraf ging, linksom draaien, rechtsom neerzetten om nog een hoekje te raken, afstand nemen en nog een keer een kleurtje toevoegen-.

Gisteren was de aller eerste dag sinds tijden dat de telefoon niet ging. Dat er zelfs maar één mailtje was (: van mijn zus en dat is dagelijkse kost.)( Verder belde Mark ook wel, een keer, maar die sprak in op het antwoordapparaat dus dat telt niet. – Dat ging ook nergens over, of ik brood had gehaald wat ik gedaan had-.)  Het was druk de laatste maanden: onderwijsprojecten, veel vraagjes, veel leuke dingen maar ik werd steeds onrustiger. Het moet nu toch eens komen? Waar zit het toch? Hoe moest het ook alweer? Verdwijnen in een werk?

Ik weet het inmiddels weer en het is nu evident dat de wereld aan me voorbij  gaat. Ik werk rustig door, doe een boodschapje en ben weer bezig. Vooral de avonden, nu licht, zijn heerlijk. Sophie dus.

Sophie

Antony in Frankfurt

june-antony-presale1

In der Alte Oper in Frankfurt waren we dit keer niet de enige Nederlanders. Er waren misschien wel meer Nederlanders dan  Belgen, Fransen en Duitsers. Maar dat moest ook wel want eigenlijk was Frankfurt de laatste plaats waar nog kaarten beschikbaar waren in de Europese tour die Antony momenteel houdt.

Zaal was muisstil en in respectvolle afwachting. Eigenlijk werd de spanning pas doorbroken toen Antony de zaal in keek, zijn handen op zijn schoot legde en diep zuchtte. En toen gingen ook alle luiken open.

Het nummer ‘You are my sister’ dat hierop volgde was natuurlijk ook weer en geweldig.

‘Antony troost’,  schreef onze krant gisteren nadat Antony Eindhoven had bezocht. Ik denk dat Antony buiten troost nog veel meer biedt. De laag die hij bij mij weet te raken is direct de laag waar ik wil wonen, waar vanuit ik wil werken, zonder géne. Dat is een enorme kracht. Zonder géne je wijden aan dat wat je drijft.

Hij wijst.

Scroll to top