The slave’s lament

Denk je in: Je loopt een Venetiaanse Villa in. Trappen hoog. Dan kom je in een ruimte die leeg is, behalve wapperende zijden gordijnen en aarde groenen wand. Het is warm en koel tegelijkertijd. Verder lopend zie je onderstaande opstelling. Door het hele appartement hoor je de muziek die maar doorgaat. Zeer indrukwekkend.

https://youtu.be/4wwNSYlXrps

 

 

 

Over Anna, over schilderijen

De Anna van Holbein zag ik deze zomer in het Louvre. Ze hing in een donker zaaltje, een beetje bobbelig beschermd te wezen. Het werk getuigt van groot meesterschap. De houdng van Anna is kaarsrecht, het hoofd neigt naar voren. Waardigheid, toegenegenheid. Vanuit deze houding kijkt ze je aan. Eeen beetje in zichzelf gekeerd, met de beste bedoeling niet teveel van zichzelf te laten zien. En omdat de houding zo uit gaat van eigen kracht is de blik waarmee ze me aankijkt superspannend. Wat vertelt ze over zichzelf vanuit deze houding?

Het afgelopen jaar heb ik zes dames geprortretteerd die als Anna geposeerd hebben. De lichtval was egaal daglicht. in het gezicht vallen sumier schaduwen. Als vanzelf heb ik ingezoomd op de ogen van de vrouwen. Niet wonderschoon te wezen. Niet in een behaagstand. Wat ik meen gezien te hebben is iets wat blootlegt. Oervitaliteit als drager van het gezicht. En het gezicht als uitdrukking van energie.

 

Anna wordt significant

Lang en veel gewerkt de laatste weken aan mijn vrouwen. Na de zomer zijn de gesprekken met Peter Hiemstra intensiever geworden. We merken allebei dat ons project om onze vrienden te portretteren veel losmaakt in onze omgeving. Me vast houden aan mijn doel: staan tegenover het portret en dan iets mee krijgen van het karakter van de mens die ik ken, blijkt te werken. Inmiddels ben ik met onderpanelen bezig. Om de dames statuur te geven. Om de panelen te breken.

En om trouw te blijven aan mijn vlaamse vriendinnen.

'Significant others' wordt de titel van het project. We hebben nederlandse synoniemen geprobeerd, vertalingen erbij gehaald, maar niets pakte. Tot Rineke me op de gekozen titel de volgende zin stuurde:

In psychology, a significant other is any person who has great importance to an individual's life or well-being.

 

details:


 

 

 

de ouders

de ouders groot

 

Ik vertrok naar Frankrijk met 8 doeken in alle soorten en maten. Stevige middematen. En vier kleintjes die al een tijdje in de weg stonden. Kist met verf, kist met kwasten. Kist met olie en terpentine.

Zonder plannen. Het enige plan dat ik had was het Louvre bezoeken en de tijd te nemen. Te beginnen.

Meteen de eerste week werd een tripje naar het Louvre gepland. Maar: dinsdag. Wees gewaarschuwd, het Louvre is op dinsdag gesloten. Dom natuurlijk. De dure dag , -want we moesten natuurlijk wel uit eten en verder ronddolen en dingen aanschaffen, leek een verloren dag. De plannen die ik had en de werken die ik wilde bekijken zouden me niet op weg helpen. Het betekende dus rauw beginnen. In de eerste week begon ik met tekenen en uitproberen. Daar gebruikte ik die kleine doekjes voor. Nu ik aan grote formaten gewend ben geraakt is het terug schroeven naar het kleine een ware uitdaging. Formaat verkennen, en vooral, weer tekenen. Gezichtsvormen – voorhoofden, ogen, uitdrukkingen- bleek een hernieuwde zoektocht.

De laatste jaren heb ik de Vlaamse Primitieven nog maar  summier leren kennen. Natuurlijk zijn er steeds de handen, de vingers die nog net een emotie aanstippen, een aanraken dat nauwlettend gevolgd wordt door de ogen. En de composities zijn eenvoudig en helder., terwijl de uitvoering extreem gedetailleerd is. Streng zelfs. Ik ben naar dit alles op zoek: tederheid, strengheid, aandacht en een klein overzichtelijk verhaal.

In de stilte en de rust die er rond le Grand Champ lag begon ik steeds meer in het te vertellen verhaal te komen. Dat ging vanzelf terwijl ik aan het werk was onder de kersenbomen. Heerlijk. Herinneringen en elementen uit de omgeving -naast de Champ was een enorm zonnebloemenveld waarvan op dat moment net de eerste bloemen open gingen- kwamen samen in een nieuwe samenstelling.

Knausgård schrijft in een van zijn lange beschouwingen over Giotto wiens vernieuwende kracht lag in het feit dat hij als eerste personen schilderen die niet de kijker aankijken maar hun aandacht op iets binnen het beeld richten. Kunsthistorisch gezien interessante informatie en ik sloeg de boeken op die ik had meegebracht. Idioot dat ik de navolging ervan nog nooit zo duidelijk had gezien! Na het lezen van deze tekst werd alles eenvoudiger, en bezocht ik het Louvre op een woensdag. 

Eerst via eerdere thema's, en daarna volgden nieuwe elementen.

De ouders

dus.

Scroll to top