Esther Freud is een van mijn favoriete schrijfsters. Haar vader, Lucian Freud moest en zou ik zo snel mogelijk zien. Tenminste, zijn schilderijen in het GEM. De portretten. De video. Men kan niet om Freud heen, hij is overal. Maar ook als je de hele catalogus al hebt doorgebladerd dan is voor zijn schilderijen stáán zoiets als een eredienst bijwonen. Een eredienst aan de schilderkunst en het bewijs dat ze niet gestorven is onderweg. Dat zoeken en concentratie en proberen gewoon de weg van de schilder is.
Dat oren niet kloppen en toch weer vreselijk wel, dat er zo ver doorgeschilderd is dat een hoofd helemaal bestaat uit ophopinkjes van verf, dat de ziel zo zalig verpakt in de verf zit.
Wat een genot, volgende week nog een keer.
Lucian freud, zelfportret
