Guy Ben Ner Life

In Berlijn bezochten we de tentoonstelling ‘History will repeat itself’ in het KW. Tussen heel veel goed werk stuitten we op ‘ Moby Dick’, een korte film gemaakt door Guy Ben Ner en zijn dochter-6 jaar oud-. Tussen het veel zwaardere werk was de speelsheid opvallend en een verademing: in zijn keuken gedraaid, met gebruik van aanrecht als boot en veel grappige vondsten en verwijzingen naar slap-sticks. De film bracht me rechtstreeks terug in de tijd van kleine kinderen , maar dan met immense bewondering voor Ben Ner die die wereld ook werkelijk ingaat en uitvergroot. Meedoet. Vorm geeft. Lol heeft. -Favoriet : de scéne aan tafel met het schuivende bord -die van hem ook hoorde ik vanavond.
Want vanavond was hij te gast in Utrecht -Impaktavonden in theater het Hoogt- waar we een overzicht van zijn films voorgeschoteld kregen –
en een interview met hem over de films en vooral zijn nieuwste film ‘Stealing Beauty’ – die hij met zijn kinderen -nu zeven en dertien- opgenomen heeft in 6 Ikea vestigingen. Als een scéne breekt dan is dat, vertelde hij, omdat hij heeft moeten verkassen naar een andere vestiging. Hij werd steeds gevraagd op te houden met filmen. -Hoewel Ikea nadrukkelijk uitnodigt je thuis te voelen, voegde hij serieus toe. Leuke man- Ik heb een duitse, een israëlische en een engelstalige Ikea kunnen onderscheiden.

Het is briljant.

De film is op Youtube te zien en ik heb geprobeerd hem hieronder mooi te plaatsen, maar het is mislukt. Hij neemt ongeveer 8 minuten tijd, misschien 10. Je hoeft alleen maar te klikken:
http://nl.youtube.com/watch?v=q8ygeihSPlk

a slow process around a language of signs

mimmo-paladino.jpg

Vannacht nog lang door zitten bladeren in mijn boeken met werk van Mimmo Paladino. Begin jaren negentig kreeg ik in Italië in Firenze een catalogus met zijn werk te zien en ik was meteen helemaal verkocht. Helaas was zijn tentoonstelling net voorbij. Thuis in Oslo zag ik een van zijn vroege werken en twee jaar later in Venetië een expositie met tekeningen waarvan een hierboven afgebeeld.
Voor mijn ogen kocht een Echte Amerikaan (in korte broek en roze zwetend) drie van de tekeningen door wat gewapper met een papiertje in zijn hand, alsof het over broodjes ging. Ik had al een half uur staan watertanden en was nog steeds aan het rekenen en overwegen hoe groot de catastrofe zou zijn als ik er zelf een aan zou schaffen. Hij kocht mijn favoriet. Ik heb me aldus tevreden gesteld met een hele mooie gebonden catalogus (beperkte oplage, 100 stuks maar) van deze tekeningen. Als schat meegvoerd in de rugzak door de bergen.

De platte werken van Paladino zijn door de jaren grafischer geworden en soms denk ik de laatste jaren ‘je bent moe’. Als intro van een groot overzichtsboek uit 2001 (Paladino. Charta, Milano) schrijft hij het volgende en ik kan er alleen maar heel opgelucht door ademhalen:

‘Art is not a superficial thing, nor a sociological thing, nor a poetic storm.
Art is a slow process around a language of signs.’

(meer info : http://www.artnet.com/ag/fulltextsearch.asp?searchstring=mimmo+paladino)

Rembrandts Spiegel

Peter Greenaway, diens vrouw Saskia Boddeke, Vincent van Warmerdam -boos-.

Prachtige muziek, pakkend decor, heel goede filmfragmenten, perfecte casting-voor het oog-, (geweldg leuke vrouwen, Titus de jubelend goede ster, Hendrik Aerts, wat is die jongen goed,) kostuums ook zo esthetisch…maar maar maar, eigenlijk:

Waar was Rembrandt nou?

Tot lang doorgepraat over wat er mankeerde, want er was geen moment waar het me werkelijk en echt raakte.

Mooi, maar verder : Een vrouwenstuk? Dan had Rembrandt niet het luie middelpunt moeten blijven, de hele voorstelling door, dan had hij op het scherm gemoeten, afwezig, afzijdig zoals hij was. Pas op het allerlaatst, werd met woorden iets duidelijk gemaakt wat de hele voorstelling maar door jammerde, en niet zichtbaar werd: Rembrandt-Herodus.

Zou het?

Groene aarde

vogels.jpg

Bij de nieuwe kleuren verf lag een grote tube groene aarde. Smeerde geweldig, goed mengbaar. Het moest en zou een heel groot vlak groene aarde worden. Het liefst zou ik hele wanden met deze rustgevende kleur beschilderen. Omdat het groene aarde heet? In deze winterkou misschien ook wel iets dat aanspreekt. Mij wel tenminste. Ik wilde het gewoon graag uitsmeren, er met mijn neus opzitten. En de vrouw was er eigenlijk meteen, aanwezig, lekker midden op het vlak. Even kwam Giotto om de hoek kijken, ik heb hem maar een knipoog gegeven. Hij kon het hebben.

Laat het een nieuwjaarsgroet zijn dit schilderij. Een feest om te maken.

Scroll to top