Esther Freud is een van mijn favoriete schrijfsters. Haar vader, Lucian Freud moest en zou ik zo snel mogelijk zien. Tenminste, zijn schilderijen in het GEM. De portretten. De video. Men kan niet om Freud heen, hij is overal. Maar ook als je de hele catalogus al hebt doorgebladerd dan is voor zijn schilderijen stáán zoiets als een eredienst bijwonen. Een eredienst aan de schilderkunst en het bewijs dat ze niet gestorven is onderweg. Dat zoeken en concentratie en proberen gewoon de weg van de schilder is.
Dat oren niet kloppen en toch weer vreselijk wel, dat er zo ver doorgeschilderd is dat een hoofd helemaal bestaat uit ophopinkjes van verf, dat de ziel zo zalig verpakt in de verf zit.
Wat een genot, volgende week nog een keer.
Lucian freud, zelfportret
18 april 2008
Hij is voor mij ook een geweldige schilder, jammer genoeg een beetje te ver om weer te gaan kijken.
Ik vind het interessant dat je Esther een van je favoriete schrijfsters noemt, ik heb nog niets van haar gelezen maar ga dat snel inhalen.
Alweer een hele tijd geleden hoorde ik een interview met haar op de radio waarin ze vertelde over de schildersessies met haar vader. Ik nam me toen voor iets van haar te lezen maar heb het weer vergeten. Goed dat je het ter sprake brengt.
19 april 2008
Hoi Martine
Het mooiste boek van Esther Freud is voor mij ‘Huis in Zee’, daarna volgt ‘Zomer in Gaglow’.
In beide boeken komt haar vader voor, en ook in haar laatste, vorig jaar verschenen boek, ik geloof dat deze ‘Zomer in Italië’ heet.
Alle drie meer dan de moeite waard, voor mij.
Ik ben erg benieuwd wat je ervan vindt!
groet!
23 juni 2008
‘Liefdesval’ heet hier het nieuwste boek (in het Engels ‘Love Falls’), over een jonge vrouw die een onvergetelijke zomer doorbrengt in Toscane. En één van de hoofdfiguren is Lucian zelf, hoewel hij nergens genoemd wordt, anders heet en ook geen schilder is, maar verder is hij onmiskenbaar aanwezig. Na in eerdere boeken haar moeder onder de loep te hebben genomen, ontleedt Freud nu gaandeweg en koesterend haar vader. Op liefdevolle wijze. Hij heeft haar naar ik meen voor het eerst als jonge vrouw geschilderd, toen ze een jaar of zeventien was. Dan laat je je kennen, ontleden, uitgerekend door zo’n schilder, ook al is ie je vader! Dan geef je jezelf bloot. Nu, jaren later, heeft zij hém geportretteerd in haar verhaal, van hem een naaktschilderij in woorden mogen maken. Een andere stijl dan de portretten van haar vader, maar op haar manier even onuitwisbaar.
Prachtige expositie overigens. Een voorrecht om zo voor de werken te staan en ze tot je te laten doordringen.
Veel plezier!