Categorie: werken

Onze goede vriend Michaël heeft een beeld gemaakt. Terwijl we het bekeken vertelde hij dat hij het altijd zo gek vond dat een beeld, als het af was, echt iets anders wordt. ‘Mensen zien altijd alleen maar het eindresultaat, ze weten niet half hoe groot het LIJDEN is als je een beeld maakt.’
Juist dit gegeven maakt me steeds voorzichtiger met het bijhouden van een blog over mijn werk. Het lijden is privé. Mijn beslissingen vaak grillig. Mijn werkwijze is een beetje als mijn leven; iets doen, kijken of het klopt, bijstellen of veranderen. Erg intuïtief. Maar het is niet alleen maar intuïtie, het is een soort omgekeerd leren. En het vraagt een enorme concentratie op het werk. In periodes van hard werken valt het me vaak zwaar om mijn tijd te verdoen: wat dat dan ook moge zijn want er zijn uren dat ik niets doe – hoorde Klaas Gubbels dat vertellen in een interview -Kunststof-en heb hem ervoor bedankt-.
Zoiets als naar de film Mamma Mia gaan.
Maar tsja, Michaël had zijn beeld af -hij wel- dus we gingen en het was geweldig leuk en energiek. In Zürich met op een rij een Zwitser, een Zweedse, twee Duitsers en twee Nederelanders die tijdens de pauze en na de film hun herinneringen deelden. Ik vond Abba altijd iets triests hebben, maar Meryl Streep vond ik he-le-maal ge-wel-dig .
Over iconen gesproken.

En ja, ook tekeningen van Louise Bourgeois gezien die zoooo energiek zijn, zoooo helemaal goed

Bij de nieuwe kleuren verf lag een grote tube groene aarde. Smeerde geweldig, goed mengbaar. Het moest en zou een heel groot vlak groene aarde worden. Het liefst zou ik hele wanden met deze rustgevende kleur beschilderen. Omdat het groene aarde heet? In deze winterkou misschien ook wel iets dat aanspreekt. Mij wel tenminste. Ik wilde het gewoon graag uitsmeren, er met mijn neus opzitten. En de vrouw was er eigenlijk meteen, aanwezig, lekker midden op het vlak. Even kwam Giotto om de hoek kijken, ik heb hem maar een knipoog gegeven. Hij kon het hebben.

Laat het een nieuwjaarsgroet zijn dit schilderij. Een feest om te maken.

De bladzijde ‘ín beeld’is de pagina met foto’s.

Het is zondagochtend 10 juni. Vroeg nog. Je zou zeggen: het is volbracht. Ze staan. Er is een -beetje bij elkaar geharkte- opening geweest door burgemeesters en RWS samen, ik kon er niet echt wijs uit worden. Een hecht samenwerkingsproject tussen veel partijen, dat was wel duidelijk met zoveel sprekers. Het werk zelf zal het werk moeten doen. Dat trekt zich gelukkig niet zoveel aan van dat soort gelegenheden.
Tijdens de opening hoorde ik achter me man A tegen bij man B zeggen: ‘Bij de pont staan van die hele grote schilderijen. Ik heb er niets mee maar ik vind het toch mooi.’“Vlagzeilen VI – afkicken”Lees verder

Proefopstelling bij Schreur. Bovenkant wordt nog bijgesneden. 

Beneden liggen nu vier vlagzeilen die werkelijk helemaal af zijn. Er zijn er nog twee te gaan. In feite is het niet de tijd die het kost om ze te maken: het is de luchtvochtigheid die tegen zit.

De stof wordt steeds weer gedrenkt in acryl. Maar om een nieuwe laag aan te brengen moet de onderlaag helemaal ingedroogd zijn. Hoe transparant de doeken ook zijn: Ieder doek heeft minstens 6 lagen verf opgebracht gekregen.

Met wat schoonheidsfoutjes is de eerste vlag dan gehesen en als je er voor staat, het licht valt op de voorstelling, dan werkt het zoals gehoopt. Nog een week te gaan.

De punt van Cobi’s banier

DIT was de week van de naaimachine. Hoeken bijstellen, banden weghalen met een tornmesje,5 keer 4 meter dus- op en neer naar Giethoorn tussen de buien door om te kijken of ’t ken. Jan Schreur en zijn vader, die met veel humor en kennis ons bijstaan in het bedenken van oplossingen -ja de werf heet Schreur- slepen dan een mast van zolder en het is een euforisch moment: als het systeem van roteren werkelijk goed werkt en de giek niet rondtolt als een dolleman zodat je het gevaar loopt door een kunstwerk vermoord te worden.
Van dichtbij: erg groot. In het open landschap zullen de zeilen ongetwijfeld klein , heel klein worden.

Als in Repelsteeltje zat ik aan die enorme lappen te naaien, me te verbijten om eindelijk te kunnen gaan verven. Het moment om me af te vragen waar ik in godsnaam aan begonnen ben was daar. Vannacht droomde ik mezelf in een spontaan zelfgefabriceerde documentaire van korte filmpjes waarin ik van alles aan het bouwen was: lemen hutten, boten, roodstenen torens, iets met bomen. Kortom een mooie verbeelding van het beleven van dit project.
Gelukkig kwamen er mailtjes van Cobi die zich een ongeluk zigzagde op háár naaimachine. En toen ik dinsdagmiddag de banieren zag, bij haar in haar witte woon-werkomgeving werd ik er echt stil van. Er is de vraag of onze verschillende beeld-talen bij elkaar kunnen/moeten komen. Cobi’s banieren zijn zo buiten mijn beeldtaal en onverwacht sensibel en kunstzinnig geworden dat we voor het eerst dapper durfden te grappen dat we een volkomen andere richting opgaan: textielkunstenaressen. Helemaal geïnspireerd ben ik thuis gekomen en ben eindelijk, gaan verven. Toch maar geen textielbranche.
Met de laatste cd van de Budha Bar aan het werk. Eindelijk. Heerlijk.
Dus nu heb ik de kwast gebruikt en de eerste vlagzeil is, nog zonder tekst, af. De foto van het werk op de vloer geeft een vertekend beeld: de doeken hebben een heel open weefsel, dus de transparantie kan je niet zien. Ik heb mijn schoenen meegenomen op de foto, zodat het formaat duidelijk wordt..

Ik ben boom – in vertekend perspectief