Sophie betekent wijsheid. Maar deze wijsheid lijkt dienend te zijn, en praktisch van aard. Een ding is van meet af aan duidelijk: Sophie voedt de vogels. En op haar schoot wiebelt een bordje met vogelvoer. Om haar heen voor alle vogels die het nodig hebben: drink en voerbakjes.
Het zoeken gebeurt aanvankelijk erg rond haar lichaam: waar andere werken steeds vrij eenvoudig blijven dwingt iets me de jurk behoorlijk ingewikkeld te maken: ruiten -de basis, als een gewoon patroon van een alledaagse jurk. Zijzelf draagt een licht punt in haarzelf. Niet vanuit haar bekken, maar rond haar hart is zij heel licht.
Haar armen zijn nog niet in de juiste houding te treffen. Ik sta veel gebaren te maken deze dag. Hoe voel ik het gebaar van deze vrouw naar haar omgeving? Ik kom bij een vrij licht gebaar: een meebewegen met het vliegen van vogels, terwijl zij de rustende kracht is te midden van de omgeving.
En terwijl ik bezig ben vormt zich haar omgeving: buiten, bij bomen, als omhulling, steun, aanwezigheid.
17 april 2009
Mooi hoe je dit doet, de foto’s, de tekst. Rutger Kopland heeft dat ook met gedichten gedaan. De stappen, de overwegingen. Mondjesmaat, proeven hoe het smaakt. Ik hou daar ontzettend van. Ik weet niet eens precies waarom, Het ga je goed, groet, Theo
18 april 2009
…. en dat zijn dan weer ‘sophieuze’ woorden van Theo … met wie ik het geheel eens ben.