Vol in vuur- werk in opdracht

Het was een hele week feest bij het openen van de mail. Veel lieve groeten, positieve én kritische feedback, nuttige tips.
Natuurlijk heb ik alles serieus genomen, gewikt en gewogen. Acute verbeteringen aan de site zijn aangebracht. Een aantal zaken veranderd -zoals de reactiebalk bij dit weblog die weinigen konden vinden- en dank dank voor alle aandacht.

Zoals beloofd zal ik proberen om een werk te beschrijven waar ik de laatste 2 weken mee bezig ben geweest. Eigenlijk ben ik in november al begonnen, maar met tussenpozen heeft een werk toch een ‘legtijd’ van 2 maanden. Ik ontkom er niet aan.

Vliegen. Ei olie tempera en olieverf op linnen. 1.30 x 1.80 m.

VLIEGEN
De opdracht was snel geformuleerd. Ik werd erg vrijgelaten :
Wij willen een werk van jou. We houden van je kleuren, maar de wand waar het werk komt te hangen is niet recht maar rond.

Op bezoek geweest, huis bekeken, foto’s gemaakt. Wat me meteen opviel in het interieur waren de rode en groene stoel -mooie kleuren- en de opvallend mooi vormgegeven lamp. Het is de bedoeling dat het schilderij groot wordt en een belangrijk kleurelement wordt in het vertrek. Er zal geen direct licht vallen op het werk.

Technische overwegingen
Het is eigenlijk niet mogelijk om een doek op te spannen op een gebogen frame. Het duurde even voordat ik besloot om het werk toch op een spieraam te maken dat plat was. De optische werking van het beeld -dat uiteindelijk verbogen gaat worden- heb ik regelmatig met photoshop bekeken. Het blijft een risico omdat de vertekening pas werkelijk zichtbaar zal worden in uiteindelijke toestand. Het voordeel is wel dat bij een verhuizing het werk weer om te spannen is en zo uiteindelijk langer meegaat. Theo is docent meubelmaken in Rotterdam dus is daar voor hem ook een leuke uitdaging in.

Inhoudelijke overwegingen
Theo en Lizet vliegen al hun vrije tijd door de lucht. Als parapenters. Het kan niet anders dan dat de wereld van de lucht ook in hun huis te zien zal zijn. maar het is ook hun eerste huis. Samen.

Ik ben eerst op zoek gegaan naar het Icarus verhaal. vader en zoon die gevangen zitten in een labyrinth bedenken een mogelijkheid om te vluchten: zij maken van bijenwas en veren vleugels die hun het labyrinth uithelpen. Er is wel een ‘maar’: niet te hoog vliegen, want bij de zon smelt de was…

Deze eerste ingeving voerde tot de volgende opzet:

De kleur van de lamp is een glasachtig turquoise.
Om te komen tot een kleur die vooral ook ruimte biedt kies ik juist voor een warme zalmkleur. Lucht die warm is met een koelig en open landschap eronder. De figuur in de lucht is nog erg gebonden aan het Icarus thema. maar ook ben ik aan het uitzoeken hoever de vertekening zal zijn bij het buigen van het beeld. Ik was al aan het bedenken hoe IK een vleugel constructie in elkaar kon zetten. Het zoeken is dan begonnen en wordt een aftasten totdat het verhaal -al smerend- zichzelf gaat vertellen.

Inmiddels is de tijd verstreken en is het verhaal voor het werk een eigen leven gaan leiden. Het in de lucht zweven van het figuurtje heeft alles te maken met vooruit kijken. In Nepal zag ik overal jongens met vliegers. Kwam je bij een dorpje op stad dan zag je al van ver de zelfgemaakte vliegers van bamboe en stof of papier boven de stad uitreizen. De jongens die aan het vliegeren waren hielden vaak wedstrijden om elkaars vliegers af te snijden. Een eigentijdse variant op het Icarus-thema: de strijd op de grond tussen de jongens -heb ik eigenlijk wel meisjes zien vliegeren?- Meer metaphorisch: Die aarde die zo schitterend en kleurrijk is vanuit de lucht: basis van het leven, ons leven. De ervaring van het labyrinth als je erin bent, maar van boven zo helder en afleesbaar. Astronouten hebben nauwelijks woorden voor de ervaring die zij hebben bij het zien van de blauwe planeet: hun thuishaven. En wie zweeft daar dan?
In dit stadium bespreek ik het werk met Theo en Lizet. Hoe ver zal ik gaan en herkennen zij zichzelf in dit beeld? Gelukkig ja.
Als Lizet het werk bespreekt dan herhaalt ze de woorden vol in vuur een paar keer. Mooie woorden.

Hoewel ze beiden roepen dat ik er niets meer aan moet doen ga ik wel verder. Ik ben nog niet tevreden: het snijden van de vliegers is een element dat absoluut haar plaats moet krijgen.
Nu zweeft ze echt en kijk je neer op het landschap. het landschap is erg open en de lucht is vaster geschilderd dan het landschap. het geeft een mooie textuele werking. Vooral omdat het landschap eitempera is en de lucht vele lagen olieverf bevat. het figuurtje -let op de gymschoentjes- is hier mijns inziens nog net niet klaar. Maar het kan teveel worden… Ik twijfel en vraag het Lizet. En ja, het kan: de vleugeltjes zodat ze alleen kan vliegen.

Nu gaat het spannend worden: Hoe het werk uiteindelijk in de ruimte zal passen…wordt vervolgd….