Categorie: dagboek

Happinez

dscf0004.JPG

Drie december pas zou de nieuwe Happinez uitkomen. Dus wat een onverwachte verassing toen er vanochtend een exemplaar op de deurmat lag. Ik beken: heb mijn jas uitgegooid, boodschappen laten staan en ter plekke het plastic eraf gegrisd. En meteen bladeren. Direct lichte paniek : eerst zien dan geloven dus ik bladerde me suf helemaal naar het einde van het blad. Pagina 174. En toen moest ik even zitten want het was mooi en o.k. en eervol.
Dit is het toch wel lang verwachte artikel. Themanummer Overgave. En, zo las ik ook, Inez van Oord haar laatste nummer als hoofdredactrice. Terwijl zij nu het gezicht bepaalt van het blad -wat zij voor heeft op alle Linda’s en andere namen ging het bij haar om het blád-. Goed van haar zich nu terug te trekken.
Natuurlijk heb ik met mijn valkogen meteen de afbeeldingen gescreend : het werk Hand Cancel Please staat er -hoewel uitgesneden- prachtig op, en ook Luisteren, -ook uitgesneden- doet het op z’n glossy’s vooral indringend (contrast te hoog). Maar Eva Maria, helaas, is teveel overbelicht. Mooie nuances zijn wat afgevlakt en daardoor minder sprekend. Zo ook de Vogelvrouw. Te hard van toon, jammer jammer. Het blijft een heel lastige opgave: afbeeldingen van schilderijen goed weergeven. Ik heb het bewust aan de redactie overgelaten.

Omdat er al weer tijd overheen is gegaan ben ik alweer bezig met een nieuwe serie. Eind januari zullen de eerste werken in Eindhoven te zien zijn. Ik heb meteen de horoscoop in Happinez erop nagelezen: Veel sociaal gedoe maar heel creatief…

AAF en de Stille Zon

Woensdag opent weer de Affordable Art Fair. Vorig jaar een omstuimig succes en ik houd nu mijn hart vast: Zal het weer zo dynamisch zijn? Zo leuk? Ik heb inmiddels een erg goede band met de Westergasfabriek , want ook Cohen trad daar deze zomer op.

http://www.affordableartfair.nl/impression.html
stille-zon-klein-formaat.jpg

Stille Zon, mijn laatste werk zal daar ook hangen.  Mijn gesprekken met mensen  over een eventuele reis naar China volgend jaar hebben mijn antennes wijd open gezet voor aziatische invloeden. De dialezing van Nirdosh (Petra van Heesbeen) over keramische ontwikkelingen in China en haar porceleinen theepotten vonden een weg naar mijn werk.

Deze vrouw biedt aan en ontvangt in een groot geduldig gebaar.  Bij dit werk ben ik minstens vijf dagen, waarschijnlijk langer, met haar ogen bezig geweest. Alsof ik de uitdrukking zelf nog niet wist te benoemen. Ik merkte dat ik regelmatig met ingehouden adem en een te klein kwastje voor woorden weer aan het oog bezig was. -Ben er zelfs nog de stad voor in geweest om te zoeken naar foto’s van een van de speelsters in Grey’s Anatomy. Zelden zo’n leuk personage in een soap tegengekomen als Sandra Oh, met zulke veelzeggende ogen -.

Ik ga maar eerst eens grote opruiming houden in mijn atelier, het stoepje schrobben en kijken wat er nu gaat komen, deze koele herfst.

Plan B

planb.jpg

Kitty Kilian, plan B. http://www.kittykilian.nl

Plan B. Alle Ministers van Financiën zoeken ernaar. Het lijkt de bezigheid van de dag als ik de kranten mag geloven. En het is inmiddels ook doorgedrongen tot de ‘gewone’ mannen en vrouwen. Tenminste, tot alle gelukkige mannen en vrouwen met spaargeld. Spaargeld dat voor het pensioen bewaard moet blijven. Spaargeld dat niet in een huis gestopt is omdat je anders je hypotheekrenteaftrek misloopt.
Hoe dringender de krantenkoppen, ernstiger de NOVA gezichten, hoe gedesinteresseerder ik word. Een van de redenen waarom ik Kitty’s Plan B zo helemaal goed vind. Ik pleit voor iedereen die geen Plan B heeft, voor iedereen als die vrouw in haar trouwjurk met die Edith Bunker achtige truttigheid. Verleidelijk is het te denken dat ze naïef is, en zo hoopvol met haar witte trouwjurk alles inzet op de liefde.

Angstaanjagend. Maar ik herken mezelf erin en moet lachen.

Ik heb geen plan B.
This is it.

actuele stand hedenochtend

bloemenvrouw.jpg

Deze rare regenachtige zomer is niet zomaar voorbij gegaan.

Toch wordt me regelmatig gevraagd waarom ik minder schrijf en lees ik, (ik citeer) : ‘Je schrijft enthousiast over films die je gezien hebt maar hoe staat het nu met je werk?’ Welnu, lieve lezers, ik zocht me suf deze zomer. Technisch, thematisch, formaten. Werken overdag en ’s avonds gewoon ’s avonds doen. Niks geen euforische momenten.

Zes kleine formaten zijn te zien in Tijnje. Ze zaten me een beetje dwars en in de weg. Een klein doek vraagt evenveel aandacht als een groot doek maar de beweging en energie die naar het doek toe gaat is totaal anders. Het werk hierboven is nog  in ontwikkeling en zal naar de Open Art Fair in Utrecht gaan. Ik houd toch van een bredere armslag merk ik.

Vandaag voer ik een gevecht tussen een binnentuin en de geplukte bloemen.

Ik groet u.

Leonard Cohen Westergasfabriek Amsterdam

http://nl.youtube.com/watch?v=RQkSYHSFcXA

Een van de mooiste avonden dit jaar: 12 Juli. Amsterdam. Leonard Cohen, 73 jaar. We hebben geluk en staan heeeel dicht bij het podium. Een belgische jongen vertelde me al voor het concert -hij had hem twee dagen ervoor in Brugge gehoord- dat hij erg goed bij stem was. Maar wat nog meer. Een meester, is hij. Drie uur lang onvermoeibaar, bekende na bekende teksten, teksten met herinneringen, teksten met kleine veranderingen, teksten die meeleven en geleefd hebben en waar hij aan het einde voor bedankte: ’thank you for keeping my songs alive for so long’Hij moest eens weten…en hoeveel voor ik denk iedereen die aanwezig was, die alle teksten kennen, zijn gedichten mee declameerden. Genereus en allang voorbij het moment te moeten winnen stond daar een man in pak, liefdevol, en genereus. Bijna dankbaar en met hem een heel veld dankbare toehoorders. We zijn allemaal gebutst en gescheurd en een beetje gebroken, dacht ik tijdens het luisteren, maar we leven allemaal nog.Het mooiste nummer, tijdens de toegiften, If it be your will, gedenkwaardig mooi.

Sicilië

eeuwige-bron.jpg

Naast de kathedraal van Monreale -bij Palermo-is een prachtige kloostergang. In een hoek van die kloostergang is een fontein. Het verhaal gaat, dat als een vrouw daar haar handen wast, zij tien jaar jonger zal worden.

Ik heb het gedaan.

Een beetje lacherig en toch hoopvol.

Lucian Freud

Esther Freud is een van mijn favoriete schrijfsters. Haar vader, Lucian Freud moest en zou ik zo snel mogelijk zien. Tenminste, zijn schilderijen in het GEM. De portretten. De video. Men kan niet om Freud heen, hij is overal. Maar ook als je de hele catalogus al hebt doorgebladerd dan is voor zijn schilderijen stáán zoiets als een eredienst bijwonen. Een eredienst aan de schilderkunst en het bewijs dat ze niet gestorven is onderweg. Dat zoeken en concentratie en proberen gewoon de weg van de schilder is.

Dat oren niet kloppen en toch weer vreselijk wel, dat er zo ver doorgeschilderd is dat een hoofd helemaal bestaat uit ophopinkjes van verf, dat de ziel zo zalig verpakt in de verf zit.

Wat een genot, volgende week nog een keer.

051807_lucian-freud-artwork.jpg

Lucian freud, zelfportret

Expositie 6 april

Ik roep iedereen toe dat ik na 6 april weer ga leven. Maar tot dan ben ik nog zo veel mogelijk aan het werk. Tot dan probeer ik nog zo veel zo goed en zo rustig mogelijk af te krijgen. Deze week gaan uitnodigingen de deur uit en bereid ik me intern -en met plezier- voor op wat komen gaat.

Plaats: Villa Sonsbeek Arnhem
Tijd: 15.00 uur
De vrouwen die uitgenodigd zijn om een bijdrage te leveren aan de opening van 6 april zijn:

Corinne Hemink -van der Hoeven, die ik een paar jaar geleden heb ontmoet en met wie ik een paar maanden samen heb kunnen werken. Zij is gewend om anderen te bevragen op hun inspiratiebronnen, hun volharding, en kijkt niet cynisch naar kunst/wetenschap, maar zoekt steeds naar verbanden. ZIj gaat de tentoonstelling openen.

Marije Verbeeck, schrijver -en in die hoedanigheid degene die het beste weet te verwoorden wat ik zoek, omdat zij voor een deel hetzelfde pad volgt. Een heerlijke mee-lever.

Marthe Koning, coördinator Kunsthuis de Secretarie, maar voor mij een heel stimulerend contact omdat zij vanuit een geheel ander perspectief -die van een tentoonstelling maken- en haar wijze van vragen stellen me als geen ander weet te prikkelen

Signe Kiel , -solo- zangeres oude -barok- muziek. Zij laat zich door de tentoonstelling inspireren om -vrijwel zonder begleiding- een lied te zingen, als antwoord op en echo uit het verleden, gezongen in het heden, ik zie een parallel tussen onze werken en ben heel benieuwd…

Evenwicht hervinden

dscf0002.jpg
detail van een bijna-af werk

Vandaag realiseerde ik me dat veel van mijn werken te maken hebben met luisteren. Ik heb dat niet zo bedoeld, nu ik ze bij elkaar zet blijkt het zo uit te pakken.
Twee jaar geleden, bij het schilderen van Eva Maria heb ik mezelf beloofd niets meer te hoeven: niet de regels van het schilderen, niet beantwoorden aan de verwachtingen van de buitenwacht, maar mezelf toestaan alles te mogen maken wat er in me op zou mogen komen. Zware kitsch zonder gêne. Engelen zelfs als het nodig zou blijken.
En het was nodig.
Het bleek het begin van klassiek experimenteren. Van de ene kant het aanhalen van de ‘klassieken'(wat zoveel wil zeggen als door Italië reizen met biografiëen van Michelangelo en consorten op schoot), op zoek naar zeggingskracht in de verbeelding en het waarom van die zeggingskracht. Wat ook zoveel wilde zeggen als mijn eigen banaliteiten maar eens bekijken.
Ik ben achter de ezel gaan staan en heb  veel uren gewerkt die niet effeciënt waren, heel veel uren van doorwerken, van veel te ver doorgaan en toch weer doorgaan omdat ik met het resultaat echt niet tevreden kon zijn, steeds weer een evenwicht hervinden. Luisterend eigenlijk, naar waar ik het meeste zin in had en kijkend naar de beste werking.
Modern management zou niet aan mij besteed zijn. Ik zou als zwaar onrendabel afgeschreven worden.

Scroll to top