Iedereen om me heen is op weg vakantie te gaan vieren. De telefoon houdt zich stil. Ik houd me bezig met een aantal gedichten van Marjoleine de Vos en ik zoek verborgen eilanden en rijpe vijgen. Ik wil zo graag een schaal met vijgen schilderen -naast een vrouw- die zo aantrekkelijk is dat je haar niet kan laten staan. Ik wilde dat vorig jaar ook al in de vroege zomer en daarom heb ik destijds veel vijgen gekocht. De hele zomer door. Ik ken nu de meest verrukkelijke vijgentaart. En dat terwijl ik geen taartenbakster van nature ben. Banaal genoeg is het de ‘crostata di fichi’ uit het boek Jamie’s Italy.
Het is zomer, het workshopseizoen is voorbij, dit is mijn tijd.
Gisteren ben ik nog even in Doornenburg geweest en heb afscheid genomen van de vlagzeilen. De kleur is aan het vervagen, ze hebben ook wel ontzettend veel te verduren gehad de afgelopen weken. Bakken met regen. Windstoten van 7 -wat eigenlijk? windkracht?- Toch blijven ze fier overeind.
