Janpeter Muilwijk, Hemellichamen 2007
Nederland heeft ineens veel Nieuwe Helden. Ze duiken op, zomaar uit het niets, en heten Harm en Gert en zeggen niet zo veel. De journalisten draaien als kraaien om de helden heen, die slechts antwoorden met 'Machtig mooi man' en er verder het zwijgen toe doen. Ik wilde er dus iets dichter bij in de buurt komen, die helden. Ze waren zaterdag te vinden vlak bij, op de Beulakker Wieden en het was Echt Waar. Nederland heeft nog heel veel leuke mannen. De leukste zwierde gemakkelijk achter een kind aan -meisje/jongen was onduidelijk te zien door alle bepakking eromheen- die voortkrabbelde en af en toe baste hij naar het kind: 'het gaat goed hoor, hartstikke goed'. Ik dacht toen : Wat een vader! Want ik zag ook anderen die gingen uitleggen en verbeteren, en zelfs uitvaren, al was het maar een enkeling moet ik zeggen. Weg schaatsplezier dan toch? Een rondje verder terwijl ik ook stuntelend vooruit kwam en met mijn armen maaide, kwam dezelfde vader met kind van de andere kant ons tegemoet glijden. Het wonder geschiede: hij betrok ook mij in zijn no-nonense opvoeding: 'Ja, dat gaat machtig goed, dat zie ik wel'
De documentaire 'Blue Mondays and Strawpberry pie' van Coco Schrijber was er een die ik moest zien. Het interview met haar in Kunsttsof was het beste interview van een jaar lang -wat betekend dat heel 2008 ietsje minder interessant was-in originaliteit vooral. Wat een leuke vrouw die Coco. De vraag is of niets DOEN ook werkelijk niets op levert. Ze zet prachtig het gegeven neer dat niets doen een actie oplevert die niet zinloos is maar totaal anders van kwaliteit als de actie van bookmakers, bijvoorbeeld, op Wall Street, die zich een ongeluk bellen en totaal gestresst in een vreselijke omgeving werken, leven, brr. Ik werd gesterkt in mijn steeds sterker wordende overtuiging dat de tijd nemen steeds weer iets op levert dat een heel andere reikwijdte heeft als , bijvoorbeeld, het gekraai van journalisten aan de rand van een schaatsmarathon op natuurijs.
En dan moest ik natuurlijk ook nog naar het Catharijneconvent. En heb me verbaasd over het grote aantal vriendinnen dat al pratend de tentoonstelling doorkuierde, al kletsend over vanalles maar niet de tentoonstelling of de werken waar ze voor bleven hangen zodat ik me in allerlei bochten moest wringen om ook wat te zien. Alleen Bill Viola kreeg ze even stil. Ik kan in een verkeerde stroom zijn beland, maar ik was op zondagmiddag op een vriendinnententoonstelling en ik weet niet of ik daar blij mee was. Janpeter Muilwijk was vertegenwoordigd met een ragfijne tekening die naar meer smaakten. Naast me ligt een prachtige catalogus met zijn werk en ik word er erg gelukkig van.
