Het was weer feest. Venetië lag er prachtig bij toen we aan kwamen varen in de avondzon. Drie dagen dwalen door de stad die we inmiddels zo goed kennen. Al de herinneringen aan de laatste, pakweg, tien – het kunnen er ook 12 geweest zijn – Biënnales maakten het bezoek rijker. Dezelfde gebouwen steeds getransformeerd zien worden naar nieuwe thema's, nieuwe paviljoens in de stad, de warme lome rust van de kijkende en dus fotograferende mensen. De plekken waar je kan eten, de plekken waar je een matje uit kan rollen om even te liggen.
Was het mooi? Was het indrukwekkend? Waar ging het over?
Het was interssant. En dan weer raakte het, fascineerde het, boeide het en soms verveelde het, om dan direct daarop weer te verassen. Maar dat wat me het meest opviel was de intensiteit en de betrokkenheid van de kunstenaars. Helder, poëtisch, intelligent. Dat was het voor mij.
Een paar keuzes uit het enorme rijke anbod (ergens in de volle auto is de catalogus verdwenen.
Tiffany Chung en haar Syrian Project in de Arsenale: De zo liefdevol geborduurde landkaarten van een land in puin was voelbaar. ZIjden zachte stoffen, lieve bloemenmotieven duiden de topografie aan van het Syrië van nu.
Gedocumenteerde armoede uit de VS door Walker Evans, crisistijd in de VS, dertiger jaren. Zo rauw en zo beeldend dat je meteen tussen de familie belandt. En blijft kijken.
Oekraïne. grisha bruskin, an archaeollogist's collection. In een kerk, bijna begraven beelden. Soldaten, kinderen eigenlijk. En daartussen dit sprookjesfiguur :
Uit Japan komt Chiharu Shiota, The key in the hand:
